Kutudaki Baharat

Ferit bey, mutfağa her girdiğinde huzursuz oluyordu. Buna neden olan, Yasemin hanımın fırının üzerindeki rafa koyduğu kaptı. Kabın içinde annesinin çok özel bir baharatı olduğunu ve biterse bir daha bulamayacağını söylemişti. Aslında kap o kadar eskiydi ki, tutacak yerinin kullanılmaktan boyası aşınmıştı. Çünkü oralardan sadece Yasemin değil annesi ve büyükannesi de tutmuştu. 

Ferit bey, Yasemin hanımın esrarengiz baharattan kullanmadan yemek yaptığına hiç şahit olmadı. Kek, kurabiye, ya da çörek yaptığı zaman bile baharatı muhakkak kullanıyordu. Kaptaki baharat her ne idiyse, işe yarıyordu. Çünkü Ferit’e göre Yasemin hanım dünyanın en iyi aşçısı idi. Yasemin hanım nasıl başardıysa başardı, 30 yıllık evlilikleri boyunca o baharatı kullandı ve her yemeği ağızlara layık oldu. Artık Ferit bey hiç değilse bir kez kabın içine bakmak istiyor ama bir türlü yapamıyordu. 

Günün birinde Yasemin hanım hastalandı. Ferit bey hemen onu hastaneye götürdü ve o geceyi hastanede geçirmek zorunda kaldı. Eve döndüğünde kendini çok yalnız hissetti. Yasemin hanım daha önce hiç evinin dışında yatmamıştı. Yemek vakti yaklaşınca ne yapacağını bilemedi. Yasemin hanım yemek yapmayı o kadar çok severdi ki, hiç yemek pişirmek gibi bir ihtiyaç duymamıştı.

Mutfağa girer girmez, raftaki kap gözüne takıldı. Kekinden bir lokma ısırdı ve kendisiyle çatışmaya başladı, açmalı mıydı yoksa açmamalı mıydı? Sonunda duyduğu meraka daha fazla karşı koyamadı. Masadan kalktı ve bir fiskesini bile ziyan etmekten korkarak dikkatle kabı raftan indirdi. Kabın içine bakmaktan adeta korkuyordu! Birden gözleri faltaşı gibi açıldı; kap bomboştu... Sadece dibinde katlanmış bir kağıt parçası duruyordu. İçinde kısacık bir not vardı. Ferit bey hemen Yasemin hanım annesinin el yazısını tanıdı. “Yasemin kızım, pişirdiğin her şeye sevgi katmayı unutma!” Yutkundu, notu yerine koydu, kabı rafa kaldırdı ve sessizce kekinin kalanını yedi. Ve O zaman kekin neden o kadar lezzetli olduğunu anladı.